Δεν υπάρχουν ακόμη ετικέτες.
Η αλλαγή είναι για μένα ένα θέμα που έρχεται ξανά και ξανά μέσα στα χρόνια. Τι με αλλάζει; Πώς αλλάζω; Αντιστέκομαι στην αλλαγή; Κι αν ναι, πώς αντιστέκομαι; Το περιβάλλον μου αλλάζει εμένα, εγώ αλλάζω το περιβάλλον ή και τα δυο μαζί;
Τις περισσότερες φορές, την κάθε αλλαγή, είτε αυτή είναι μικρή είτε μεγάλη, υποδέχεται ένα στάδιο, μία φάση ρευστότητας, μετάβασης, όπως τη μεταφράζω στο μυαλό μου, κι όπως τη βιώνω στο σώμα μου. Σε εκείνη τη φάση, παρατηρώ πως παίζω ένα παιχνίδι ανάμεσα σε δυο κομμάτια του εαυτού μου: σε «αυτό που νομίζω πως είμαι» και σε «αυτό που θα έπρεπε να είμαι». Στέκομαι για λίγο στο πρώτο. Νιώθω σα να κοιτάζω σε ένα καθρέφτη σπασμένο, όπου το είδωλο μου είναι ασύμμετρο και κομματιασμένο. Έπειτα, στέκομαι στο δεύτερο. Εκεί συναντώ όλες τις προσδοκίες των ανθρώπων μου, και ακόμα περισσότερο τις απαιτήσεις που έχω από εμένα την ίδια.
Κι έπειτα παίζω ανάμεσα στα δυο μου κομμάτια. Προσπαθώ να ενώσω τα είδωλα του καθρέφτη και να τα ταιριάξω στην εικόνα που ζητά ο απαιτητικός μου εαυτός. Τα είδωλα όμως δεν ενώνονται, και παραμένουν λίγα για τις απαιτήσεις μου. Σαν αποτέλεσμα, θλίβομαι βαθιά, απογοητεύομαι και πνίγομαι μέσα στις παγίδες που η ίδια μου έστησα.
Εκεί, λοιπόν, συναντώ το σκοτάδι, το αδιέξοδο. Αρχίζω και βλέπω πως κάποια από αυτά μου τα κομμάτια πια δε με βοηθούν, με παιδεύουν. Χρειάζομαι να τα διώξω, ή καλύτερα, να τα αφήσω πίσω για να αλλάξω. Έχει έρθει η ώρα το παλιό να φύγει, για να γεννηθεί κάτι καινούργιο, που όμως δεν έχει ακόμα καθαρή μορφή.
Μα ο οργανισμός μου φέρνει αντίσταση στην αλλαγή. Αντιδρά και πονάει, τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχικό επίπεδο. Και είναι φυσιολογικό. Γιατί αυτό που είμαι τώρα, όσο κι αν δε με βοηθά πια, κάποτε ήταν εκεί για να με βοηθήσει να επιβιώσω. Για την ακρίβεια, εγώ το έφτιαξα για να επιβιώσω, ήταν όπως λέμε στη gestalt, η δημιουργική μου προσαρμογή.
Για μια στιγμή! Είπα παραπάνω, αυτό που είμαι τώρα. Δηλαδή; Δηλαδή τι είμαι;;; Είμαι όλα αυτά. Είμαι τα είδωλα του σπασμένου καθρέφτη, είμαι οι απαιτήσεις μου, είμαι οι προσδοκίες των άλλων. Είμαι τα όνειρα που κάνω για μένα, είμαι η προσπάθειά μου να αλλάξω, είμαι η αδυναμία κι ο φόβος μου μπροστά στην αλλαγή.
Κι όταν κοντοστέκομαι και βλέπω βαθιά και παρατηρώ όλα αυτά που είμαι, τότε έρχομαι σε επίγνωση. Δέχομαι πως δεν μπορώ να γίνω κάτι άλλο με πείσμα και καταναγκασμό, κι ούτε κανείς άλλος μπορεί να με αλλάξει με τον ίδιο τρόπο. Παίρνω το χρόνο μου, μένω στο εδώ και τώρα και αναλαμβάνω την ευθύνη για αυτό που είμαι πραγματικά. Και τότε τελικά, γίνομαι αυτό που είμαι. Γίνομαι ο πόνος στο αδιέξοδο, γίνομαι η αγάπη για το όνειρο, γίνομαι το άφημα του παλιού, γίνομαι ο χώρος που θα γεννηθεί το καινούργιο. Σε αυτό το εδώ και τώρα συμβαίνει η αλλαγή, όταν, με άλλα λόγια, γίνομαι αυτό που είμαι και όχι όταν προσπαθώ να γίνω κάτι που δεν είμαι, όπως έγραψε και ο Beisser.
Κι έτσι, σιγά-σιγά μαθαίνω πως οι αλλαγές μου, δεν έρχονται μέσα από εξαναγκασμό ή απαιτήσεις, αλλά αντίθετα μέσα από βαθιά επίγνωση. Έρχονται όταν αποδέχομαι αυτό που είμαι, όταν με γνωρίζω και με βλέπω χωρίς να με κρίνω, όταν μου δίνω χώρο και χρόνο, μέχρι να αγαπήσω όσα περισσότερα κομμάτια μου μπορώ, ή καλύτερα όσο περισσότερο από εμένα μπορώ. Κι ακόμα, βλέπω πως για να κάνω ένα βήμα, χρειάζεται πρώτα να σταθώ και να κοιτώ τη βάση μου. Τότε, πια, δεν είμαι κομματιασμένη, είμαι ολόκληρη, ενιαία, με τα κομμάτια μου ενσωματωμένα … Μέχρι την επόμενη αλλαγή.
Βιβλιογραφία:
Beisser, A. 1970. Paradoxical theory of change. Gestalt Therapy Page.
Commentaires